Voor de tweede keer vindt de Dodenherdenking plaats op een lege Dam.

Herdenken heeft niet alleen te maken met wat was, maar ook met wat is, zeggen historici.

Ook wij kunnen zoals vrijwel iedereen niet meer zonder de digitale tools die onze levens zijn binnengestormd. Maar een blinde lofzang op het digitale houden we niet.

Het steeds vaker klinkende pleidooi voor een digitale inhaalslag binnen de herdenkingscultuur vinden we wat gratuit. Wel roepen we graag op tot beter bekijken hoe digitale tools de huidige herinneringscultuur kunnen verrijken en ondersteunen.  

Digitale technologieën hebben geleid tot een heuse memory boom, een koortsachtige groei van commerciële, educatieve en technologische manieren om het verleden naar het heden te halen. Hoe moeten musea en archieven reageren op de onlinecultuur? Kan het scherm ook een volwaardig alternatief bieden voor het museum? En wat kunnen de bloeiende vakgebieden van memory studies en erfgoedstudies ons vertellen over de ethische en politieke gevolgen van digitalisering – en dus over de toekomst van ons verleden?

Nóg meer tijd achter een computerscherm zitten: het leek geen wenselijk iets in een tijd die we inmiddels – al dan niet nostalgisch – kunnen bestempelen als pre-corona. Toch bleek in de pandemiegerelateerde lockdown die ons vanaf maart 2020 in de greep houdt dat het beeldscherm onmisbaarder was dan we ons gerealiseerd hadden.

Verschijnen in rubriek : Bij het thema